Dat hoort
ook bij de kerstvakantie: met vrouw en kinderen een gezelschapsspel spelen.
Voor er begonnen kan worden, moet ieder gezinslid zich echter eerst losweken
uit zijn solitaire bezigheden. Televisie, laptops en Ipads dienen te worden
uitgezet en de smartphones moeten enigszins terzijde gelegd worden. Die ook
uitzetten, is te veel gevraagd. We leven tenslotte niet in de Middeleeuwen.
We kiezen voor een spel dat mijn oudste dochter
heeft gekregen als onderdeel van haar kerstpakket. Het blijkt een strijd der
seksen en bestaat uit diverse rondes waarin de geslachten elkaar uitdagen. Al
zijn wij mannen numeriek in de minderheid, na een valse start in ronde 1 behalen
we een glansrijke overwinning.
Daarom kiezen we daarna voor een andere spel en
een andere mix. Uit de spelletjeskast tover ik een prachtig top-40-spel
tevoorschijn, dat nog nooit uit de doos is gehaald. Al komen we terug van een
forse achterstand, uiteindelijk verliezen mijn dochters en ik toch van mijn
zoon en mijn vrouw. Een beetje zuur, vooral omdat ik wist dat ‘Twee reebruine
ogen’ van de Selvera’s was.
Vannacht gingen de spelletjes verder in mijn
droom. Daarin werd me een concept aangereikt voor een nieuw spel. Ik schrok
ervan wakker en hoorde hoe het stormde. Terwijl de brievenbus bleef klepperen
en deuren en ramen trilden in hun sponningen, kon ik in mijn hoofd het denken
over het spel niet stoppen. Ik zag er ook een format in voor een tv-programma
en voor een app.
Vanmorgen was ik daarover wat minder
positief.
(24-12-2013)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten