Tasje

Op de terugweg voel ik het snotkusje nog op mijn lip. Terwijl de ochtendspits inmiddels is opgelost, rijd ik huiswaarts. In de achteruitkijkspiegel kijk ik hoe mijn haar zit. Daar heb ik vanochtend weinig aandacht aan besteed. Ik heb me ook niet geschoren. Ik moet op de secretaresse een wat verwaarloosde indruk gemaakt hebben. Toch zal ze ook wel enigszins gesmolten zijn voor een echtgenoot die het tasje van zijn vrouw komt nabrengen.
  Mijn vrije ochtend is wat anders begonnen dan de bedoeling was. "Blijf toch lekker liggen," zei mijn vrouw. Dat doet ze zelf ook op haar vrije ochtend. Maar iets in mij zegt dat ik voor haar de ontbijttafel moet dekken en haar moet uitzwaaien. Na dat met toewijding gedaan te hebben verdiepte ik mij in de krant. De column van Sylvia Witteman spaarde ik op. Dat is, zeker op zo'n vrije ochtend, een smakelijk toetje van een half uurtje krant lezen.
  Toen ik dat verorberd had, zag ik het tasje liggen met daarnaast de nieuwe smartphone. Ik kwam meteen in actie. Als ik snel in de auto sprong, zou ik mijn e-bikende echtgenote nog voor de brug bij Den Dungen achterhalen.
  Dat lukte dus niet. Door de ochtendspits zat er geen vaart in en daarom ben ik helemaal naar Den Bosch gereden.
  Toen de secretaresse haar gelokaliseerd had, bekeek ze me als een geestverschijning. Ze wist dat ze het vergeten was, maar er zat niets in wat ze absoluut nodig had. Toch kreeg ik een snotkusje.

(12-12-2013)