Verdiend?

Ik oogstte vandaag een bescheiden applausje. Waarmee, dat doet er even niet toe. Wat wel relevant is, is dat ik er niet echt op gerekend had. Het leidde, toen het geluid alweer lang gedoofd was, tot wat gemijmer over het fenomeen applaus en dan met name de onverwachte variant ervan.

  Toen het opklonk, schrok ik enigszins. Vervolgens maakte ik mij snel uit de voeten. Dat wil zeggen, ik verliet schielijk het middelpunt waar ik mij bevond en zocht een plaatsje aan een statafel in de periferie van de betreffende ruimte. Daar aangekomen voelde ik het bloed in verhoogd tempo naar mijn wangen stromen. Tegelijkertijd werden mijn ooghoeken enigszins vochtig. Toen een buurman aan de tafel wat vroeg, gaf ik hem een kort antwoord waarbij mijn stem wat vervormde. Dit alles was tijdens een pauze.

  Na die pauze, in de beslotenheid van een eigen kamer, kwamen er vragen bij me op. Was het applausje terecht? Hoeveel van de aanwezigen hadden er eigenlijk geklapt? Wie hadden daar wel/niet aan meegedaan? Waarom had ik daar geen beelden van op mijn netvlies? En natuurlijk ook: hoe kwam het dat het mij emotioneerde?

  Het gemijmer leverde niet echt eenduidige antwoorden op deze vragen op. Wel bleek mijn geheugen een opname gemaakt te hebben. Ik hoorde opnieuw hoe het geklap wat ongemakkelijk opkwam en daarna ook weer vrij snel wegstierf.

  Vanavond had ik mijn vader aan de telefoon. Ik vertelde hem wat me overkomen was. Hij had geen enkele twijfel: ik had het applaus verdiend.

(3-12-2013)