Gespreksonderwerp

Ik ben van het geboortejaar 1959. Dat heeft lang jong geklonken, maar klinkt sinds we het nieuwe millennium ingegaan zijn oud. Nog vijf jaar en dan ben ik 59. Dan ben ik echt een oude lul.

  Ik heb een overeenkomst met alle andere mannen van 1959, de Nederlandse mannen althans. Die levert altijd weer een gespreksonderwerp op als ik op een feestje, tijdens een vakantie of waar dan ook een man van hetzelfde bouwjaar ontmoet en het ervan komt dat we dat jaar uitwisselen. Dan weten we immers meteen van elkaar dat we niet in dienst zijn geweest. We hebben dus eigenlijk geen gespreksonderwerp.

  Hier moest ik vandaag weer eens aan denken toen ik in de Volkskrant de necrologie van Kees Vellekoop las. Na zijn weigering in dienst te gaan, werd hij voor even een beroemde politieke gevangene. Dat bracht het kabinet-Den Uyl in grote verlegenheid. Zijn zaak leidde ertoe dat de criteria voor dienstweigeren verruimd werden. Van de 21 maanden hoefde Kees er maar vier te zitten.

  Wij van ’59 zullen nooit weten of er een Kees Vellekoop in ons zit. Ik heb destijds wel geroepen dat ik tegen geweld was en zeker geweigerd had, maar ik heb nooit de daad bij het woord kunnen voegen.

  We moesten het trouwens uit de krant vernemen dat ze ons niet nodig hadden. Een brief van defensie hebben we nooit gehad.

  We zullen dus ook niet in de krant komen als we dood gaan. Hopelijk worden we wel ouder dan Kees.

(9-12-2013)