Nooit

Twitter is nu ook op zijn retour, hoor ik. Volgens marktonderzoeksbureau GfK is het bezoek van Twitter en het posten van tweets gehalveerd ten opzichte van vorig jaar. Zo’n bericht is een kroniek van een aangekondigde dood. Vraag dat maar aan de mensen van Hyves.

  Als ‘extreme late adopter’ van dit sociale medium heb ik ooit een account aangemaakt en twee tweets de wereld ingestuurd. Van de eerste weet ik de tekst nog: “Dit is mijn eerste tweet.” Tot de dood van internet zal deze mededeling blijven drijven in de digitale zee. Nooit zal ik er een derde bericht aan toevoegen.

  Hoewel, zeg nooit nooit. Ooit heb ik gezworen dat ik nooit een TomTom zou aanschaffen. Al zouden alle Nederlanders zich door een digitale juffrouw of meneer de weg naar hun bestemmingen laten voorzeggen, ik zou blijven vertrouwen op mijn op de lagere school aangewakkerde topografische inzicht. Vooralsnog heb ik deze eed niet geschonden.

  Vandaag echter heb ik even naar een TomTom verlangd. Ik moest in een stad in West-Brabant zijn. Ik had op een wegenkaart gekeken en de ANWB-routeplanner uitgeprint en op de bijrijdersstoel gelegd. Bij de stad aangekomen nam ik evenwel een verkeerde afslag en was ik het spoor bijster. Het was een paar minuten voor het begin van de vergadering waarbij ik aanwezig moest zijn. Ik vloekte hartgrondig en wanhoop tikte op mijn schouder.

  Toch vond ik zelfstandig de weg, dankzij een informatiebord met plattegrond. Amper tien minuten te laat kwam ik de vergaderruimte binnen. Trots.

(13-12-2013)