Ik
gooi nog een blok hout in de kachel en pak twee pepernoten. Ze zijn dan wel
niet zo lekker als die van de Coop, maar het zijn pepernoten. Ze horen bij het
eindejaarsgevoel zoals ijsjes bij de zomer. Het blok hout wordt meteen door de
vlammen verzwolgen. Het is hier behaaglijk en de tijd lijkt minder haast te
hebben dan op andere dagen.
Gisteren hebben we met onze vrienden uit het belendende huisje een
wandeling gemaakt langs het riviertje de Hoegne. Een van de mooiste wandelingen
van Wallonië stond er op een bordje bij het begin van de route. Dat bleek niet
overdreven. Watervalletjes, houten bruggetjes, een snel stromend riviertje,
klimmen en dalen, wat kan een mens nog meer van de natuur verlangen. Het is
hier net zo mooi als afgelopen zomer in Yosemite, zei ik tegen mijn vrouw.
Na de wandeling dronken we in een houten uitspanning bij de Pont de
Belleheid een Orval. Dat is lekkerste bier dat ik ken. Wat mij betreft mogen ze
dat later in de hemel dagelijks schenken.
Vervolgens reden we door naar Spa. Dat stadje is steeds meer bezig het
verval van de tweede helft van de twintigste eeuw te keren. We vonden een
Spaans restaurantje, dat pas twee maanden open is. Het was er niet druk, maar
het eten was lekker.
De zon schijnt. Mijn vrouw en de buurvrouw gaan wandelen. Ik ga zo
verder met mijn boek, Magnus van Arjen Lubach. Wat kan een weekend op de hemel
lijken.
(1-12-2013)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten