Theezakje

Taal leeft. Dat wist ik natuurlijk al lang, maar ik realiseerde het me vanochtend aan de ontbijttafel weer eens. Mijn geliefde en ik voegden voorafgaand aan onze werkdagen zomaar twee woorden toe aan de Nederlandse taal. Het ene riep het andere op. Anders gezegd: het tweede werd uit het eerste geboren, alsof de taal ons, stervelingen, nog eens van haar levendigheid wilde doordringen. Een levendigheid die extra benadrukt werd door het feit dat het eerste neologisme het antwoord van mijn geliefde was op een door mij gestelde vraag. Kunt u mij nog volgen?

  Het zit zo. Een niet nader te noemen producent van theezakjes heeft in een poging in theezakjesland het hoofd boven water te houden bedacht dat de consument het wel eens leuk zou kunnen vinden als er op de achterkant van het theezakjeslabeltje telkens een andere vraag staat. Een vraag die de theedrinker even aan het denken zet, waardoor het theedrinken een nog intensere ervaring wordt. Hoe lang de producent in kwestie al met deze actie bezig is, weet ik niet. We hebben in dit huis al jarenlang theezakjes van dit merk, waarbij vooral de smaken rooibos en earl grey onze voorkeur genieten, maar op de achterkant van de labeltjes keek ik tot gisteren nooit. Nooit bewust althans.

  Maar nadat eergisteren mijn jongste dochter me op het bestaan van de vragen gewezen had, bekeek ik gisterenochtend, nadat ik gewoontegetrouw de tafel had gedekt en thee had gezet, met nieuwe ogen het theezakjeslabeltje. "Waar dacht je vanochtend als eerste aan?" las ik. Meteen kreeg ik goede zin. Ik moest immers denken aan die mop van die Nederlander, die Duitser en die Belg bij die waterval. Kent u die mop? De Nederlander antwoordt op de vraag waar hij bij de waterval aan moet denken: "Aan de sprankeling van het leven." De Duitser moet juist aan de dood denken. "De verwoestende kracht van de dood," zegt hij. De wat wezenloos kijkende Belg geeft natuurlijk een heel ander antwoord. Wat dat is, vertel ik hier niet. Alleen dat hij, als de Nederlander en de Duitser hem om een verklaring vragen, zegt: "Daar moet ik altijd aan denken."

  Toen ik vanochtend de vraag zag, legde ik hem aan mijn lunchpakketklaarmakende geliefde voor. "Noem een raar ding aan jezelf?" Niet echt een vraag trouwens, maar door de producent wel van een vraagteken voorzien. Zonder enige aarzeling zei ze: "Mijn opruimautisme." Pats. Een wonderschoon neologisme. Eentje dat ook nog eens de kern van het wezen van mijn geliefde raakt. Zoveel zelfkennis op de vroege morgen, daar moet je een vrouw voor zijn. Pas na dit antwoord vroeg ze: "Waarom vraag je dat eigenlijk?" "Het is vandaag de theezakjesvraag," gooide ik er ook een neologisme tegenaan. Een man wil immers nooit verliezen. Mijn vrouw keek me aan alsof ik nog nooit eerder tegenover haar aan een tafel gezeten had.

  Ik verheug me nu al op de vraag van morgen. Sterker nog: ik moet me inhouden om niet alle vragen in het theezakjesdoosje al te gaan lezen.