Ruzie

Als ze aan het begin van de les naast me staat, valt het me op hoe klein ze eigenlijk nog is. In de schoolbanken, naast haar vriendin met wie ze iedere les weer veel te bepraten heeft, leek ze al een hele meid, met haar krullenkop en altijd vrolijke gezicht.

  Nu kijkt ze wat bedremmeld. En haar stem klinkt ook heel wat zachter dan wanneer ze tijdens een les iets dwars door het lokaal roept. “Meneer, ik heb mijn huiswerk niet af.” Ze durft me tijdens deze bekentenis niet aan te kijken, waardoor ze nog wat kleiner lijkt.

  De vorige les heb ik in haar eerste klas het huiswerk gecontroleerd. Ongeveer de helft van de leerlingen bleek het niet gemaakt te hebben. En dat terwijl ze nog maar een paar maanden op de middelbare school zitten. Ze moeten hun eerste rapport nog krijgen. Ik heb een pedagogische preek gehouden en er een aantekening van gemaakt.

  “Waarom niet?” vraag ik.

  “Ik heb gisterenavond ruzie gehad,” zegt ze. “Met mijn ouders.”  

  Even overweeg ik te verwijzen naar mijn opvoedkundige praatje. Maar als ik de rode vlekjes in haar hals zie, smelt ik.

  “O,” zeg ik. “Ik begrijp het.” En na een kleine pauze: “Fijn dat je het voor de les komt melden.”

  Daar is haar lach weer. Ze draait zich om en loopt naar haar bank.

  Ik denk aan mijn dochters. Zouden die ook weleens met zo’n bekentenis naar een leraar zijn gestapt? Mogelijk. De betreffende ruzie ben ik gelukkig vergeten.

(20-11-2013)