Pandoering

Mijn vrouw is een dagje met oude studievriendinnen naar onze hoofdstad. Mijn kinderen hebben hun eigen bezigheden. Ik zal deze zondag dus grotendeels zelf moeten stukslaan. Een novemberzondag, voorwaar geen sinecure. De mist van gisteren is weliswaar opgetrokken en het is nagenoeg windstil. Maar het blijft november. De gedachte aan J.C. Bloem dringt zich op: “Altijd november, altijd regen, altijd dit lege hart, altijd.” Het is dus zaak een bezigheid te vinden om het hart enigszins te vullen tot mijn vrouw weer thuiskomt. Dan zal het vanzelf weer volstromen.  

  Eerst maar eens met de krant naar de wc. Er is geen plek waar het prettiger alleen zijn is dan op de wc in je eigen huis, met de krant als trait-d’union met de wereld aan de andere kant van de deur. Ik blader door de V-bijlage van de Volkskrant en mijn oog valt op de voorronde van het Groot Dictee der Nederlandse Taal. De 24^ste editie alweer.

  Ik moet de correcte spelwijze aankruisen van een twintigtal woorden. Prachtige woorden zitten erbij: charmeoffensief, matineus, vigilant. Ik twijfel even over onoorbaar. Een van de mogelijkheden is onoirbaar. Ziet er ook best deftig uit.

  Eén woord ken ik niet, al twijfel ik niet over de spelwijze: pandoering. Het betekent ‘het toedienen van een pak slaag’, lees ik even later in wiktionary. ‘Een pijnlijke nederlaag’ kan het ook betekenen. Geen wonder dat ik het niet kende.

  Na de woorden komen tien zinnen. Ik heb alle tijd om mijn hart eraan op te halen. 

(17-11-2013)