Pepernoten

Neem als voorbeeld een open hartoperatie: als je die nooit een hebt bijgewoond, is het moeilijk er een voorstelling van te maken hoe het er daarbij aan toegaat. Hoe gaan dokters en verpleegkundigen met zo’n verantwoordelijke klus op het snijvlak van leven en dood om? Hangt er een sfeer van permanente stress in de operatiekamer, of breken ze de spanning juist door gebogen over de patiënt de laatste roddels en moppen uit te wisselen?

  Vergelijkbare vragen zou een argeloze medeburger je ook kunnen stellen over een rapportvergadering. Hoe verloopt zo’n bijeenkomst? Maken de aanwezige docenten alleen maar ter zake doende opmerkingen over de aan hen toevertrouwde kinderen en hun ouders? Of zijn hun bijdragen ook wel eens minder constructief?

  Wie ben ik om deze vragen te beantwoorden? Ja, ik heb vandaag de hele dag, van half negen tot bijna zes uur, in een rapportvergadering gezeten. Klopt, ik moest een verslag maken van al het besprokene. En inderdaad, ik werd, naarmate de uren vorderden, steeds gaarder. Toch heb ik geen enkele behoefte het fenomeen rapportvergadering te ontmythologiseren.

  Zoals ik niet bij de hartoperatie van een geliefde aanwezig zou willen zijn, zo is het goed dat ouders niet precies horen wat er tijdens een rapportvergadering over hun geliefde kroost gezegd wordt. Dat de mentor daar tijdens de tienminutenavond een samenvatting van geeft, is veel beter.

  Vooruit dan, ik licht een tipje van de sluier op: er gingen vanmiddag pepernoten rond in de vergadering. Maar ook de laatste leerling is constructief besproken.

(19-11-2013)