Jurymoe

Wat ben ik het eens met dominee Gremdaat. Het typetje van Paul Haenen, dat hoop en optimisme moet brengen in donkere tijden, was vanavond in DWDD een tikje chagrijnig. Hij pleitte hartstochtelijk voor het afschaffen van die jury’s in al die talentenjachten waar de televisie van vergeven is. Voor het spontaan tonen van talent zonder dat een jury er na afloop zijn zure, of veel te zoete, plasje over mag doen. Wat mij betreft krijgt hij vanaf morgen zijn zin. Wat zeg ik? Vanaf vandaag!

  Het is immers vrijdagavond. Na een week hard werken heb ik zin in het weekend. Er hoeft even niks en zonder schuldgevoel kan ik me onderuit laten zakken op de bank. Bovendien zijn mijn twee dochters vanuit hun studentenstad naar huis gekomen en dadelijk komt ook mijn zoon. Een avond om te koesteren dus.

  Dat op zo’n avond de dames in het gezin naar The Voice of Holland aan willen kijken, vind ik nog niet zo erg. Ik bedoel, er zitten best leuke liedjes bij en sommige kandidaten kunnen ook heel aardig zingen. Maar dat ronkende jurycommentaar na afloop van ieder optreden, daar krijg ik zo’n ondraaglijke jeuk van. Ik heb Marco Borsato nooit helemaal serieus genomen, maar als hij zijn hyperbolische oordelen begint uit te braken, zou ik hem dwars door het televisiescherm willen aanvliegen om hem voorgoed het spreken (en zingen) te beletten.

  Zelfs Ilse de Lange, die ik altijd zo ontwapenend vond, kan ik niet meer horen. Ik ben volledig jurymoe.

(22-11-2013)