Giggs

“Papa, je krijgt nu echt een kaal plekje op je hoofd,” zei mijn oudste dochter afgelopen weekend. Ik aaide over mijn haren, in een sneue poging haar woorden te ontkennen. Mijn vrouw wenste het niet voor mij op te nemen. “Inderdaad,” zei ze al te gretig. “En jullie Kees ook.”

  Kees is mijn twee jaar oudere broer. Zijn kale plekje is nog wat groter dan het mijne, beweerde mijn vrouw. Wat ze daarmee precies wilde zeggen, heb ik niet durven vragen. Was het een waarschuwing dat ze me bij verdere voortschrijding van het verval niet meer in haar bed wil?

  Mijn dochters woorden echoden de afgelopen dagen na in mijn hoofd. Ergens onder het kale plekje bleven ze hangen. Gisterenochtend boog ik mijn hoofd voor de spiegel en toen viel er niets meer te ontkennen. Met geen kam viel de waarheid te verdoezelen. In een enigszins bedrukte stemming fietste ik naar mijn werk.

  Vooralsnog houdt zo’n stemming bij mij niet lang aan. Een jeugdige fietser inhalen helpt meestal al. Wat nou verval, zegt een stemmetje in mijn hoofd dan.

  Gisterenavond werd ik weer vrolijk. Dat kwam door Ryan Giggs van Manchester United. Hij wordt morgen veertig en heeft ook al een kaal plekje en grijzende slapen. Maar hij voetbalt nog steeds als een jonge god en leverde een belangrijke bijdrage aan de ruime overwinning van Manchester op Bayer Leverkusen.

  Wat zou zijn vrouw na zo’n wedstrijd tegen hem zeggen? Ik denk dat ze hem liefdevol over zijn bol aait.

(28-11-2013)