tag:blogger.com,1999:blog-15898959851939685352024-02-08T10:38:30.205-08:00ColumnsAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.comBlogger43125tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-48041208264128672232016-02-08T02:29:00.003-08:002016-02-08T02:34:51.487-08:00Kampvuur<div class="MsoNormal">
<div class="MsoNormal">
Vannacht
heb ik pizzabodems leren maken. Dat was voorwaar nog geen gemakkelijke klus. Ik
heb het gevoel dat ik er de hele nacht mee bezig ben geweest. Als Sisyphus
moest ik iedere keer opnieuw beginnen en zoals hij de top van de heuvel nooit bereikte,
bereikte ik niet het stadium dat ik de bodem eindelijk kon gaan bedekken. Zelfs
aan het bedenken welke heerlijkheden ik daarvoor zou gebruiken kwam ik niet
toe. Ik ben tussendoor verschillende keren wakker geweest, maar iedere keer
kwam de pizzadroom weer terug. Verdomd als het niet waar is. Van de locatie
waar ik de arbeid moest verrichten is me weinig bijgebleven, het kneedwerk zit
evenwel nog in mijn vingers. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ergens tijdens dat kneden hoorde ik een deur opengaan. Inbrekers, dacht ik
even, maar nog in dezelfde seconde wist ik dat het mijn oudste dochter was, die
thuis kwam slapen na een dagje carnavallen met haar oude vriendinnen. Ik knipte
het bedlampje aan en zag dat het iets over twee was. Ze ging rustig de trap op
naar haar voormalige slaapkamer, zelfs zonder de wc te bezoeken. Kennelijk had
ze minder gedronken dan toen ze achttien was. "Ga je even kijken of de
voordeur op de klemmen zit," zei mijn vrouw even later. Toen ik dat gedaan
had, lag ze alweer lekker te knorren. De vraag waarover haar droom ging, kon ik
niet meer stellen. Ter compensatie ging ik dicht tegen haar aan liggen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Een onbepaalde hoeveelheid tijd later schrok ik weer wakker. Wat me nu
getriggerd had, wist ik niet. Misschien was het een windstoot, want ik hoorde
dat het behoorlijk hard waaide. Mijn bedpartner had het duidelijk niet gehoord.
Het kon ook haar lichte gesnurk zijn waarvan ik wakker was geworden. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Hoe het geheugen werkt, weet ik niet en interesseert me ook eigenlijk niet zo.
De boeken die daar tegenwoordig over verschijnen laat ik ongelezen, om de magie
niet te verstoren. Feit is dat ik me plotseling in Oostenrijk bevond, in een
zomernacht aan het begin van de jaren tachtig, de enige nacht in mijn leven dat
ik onder een blote hemel heb geslapen. Mijn vrouw, toen nog mijn vriendin, lag
naast me, want bij een smeulend kampvuur hadden we onze slaapzakken aan elkaar
geritst. Om ons heen lagen de anderen van onze bouwordegroep en een Oostenrijks
meisje dat Martha heette en ons gezang begeleid had op een gitaar. Haar vader
was er bepaald niet enthousiast over geweest dat ze met een stel vrijgevochten
Nederlandse jongeren in de open lucht zou gaan slapen, maar had er zich
schoorvoetend bij neergelegd. Hij had zelfs het kampvuur mee helpen aanmaken.
Vannacht schoot zijn naam me niet te binnen, nu weet ik bijna zeker dat hij
Gerhard heette. Ik vrees voor hem dat hij ook nog wel eens tussen twee dromen
aan deze nacht heeft teruggedacht.<o:p></o:p></div>
Hoe lang ik vannacht in Oostenrijk vertoefd heb, weet ik niet. Na enige tijd
was ik weer aan het stuntelen met de pizzabodems. Dat het maar niet wilde
lukken, kwam ongetwijfeld ook omdat het kampvuur inmiddels helemaal gedoofd
was. Althans, dat bedenk ik nu. <br />
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-2553127639415534212016-02-06T06:32:00.001-08:002016-02-06T06:36:11.523-08:00Oud stuk<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'times new roman', serif; font-size: 12pt;"> </span>Bij
het openen van de gordijnen zag ik dat een van mijn houtstallingen half was
ingestort. Net nu het boek 'De man en het hout' hoog op de bestsellerslijst
staat, blijk ik een slechte stapelaar. Het zoveelste bewijs dat ik in de onderlinge
mannencompetitie wel altijd in de achterhoede zal blijven hangen.<br />
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Vervolgens bleek bij het dekken van de ontbijttafel, een mannelijke klus in ons
huis, dat de kaas nagenoeg op was. Ik keek nog eens goed in de koelkast en ja
hoor, er lag nog een nieuw, onaangebroken stuk. Voorraadbeheer hoort tot het
takenpakket van mijn vrouw. 'Oud stuk' stond er op de verpakking. Daar moest
ik, ondanks mijn chagrijn over de ingestorte houtstalling, erg om lachen. Toen
mijn vrouw, fraai opgekalefaterd voor een nieuwe werkdag, tegenover me kwam
zitten, legde ik de verpakking op haar bord. Ze keek me vol onbegrip aan, maar
aan een rimpel net onder de haargrens zag ik dat ze de wat vreemde
liefdesverklaring toch wel een beetje kon waarderen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Toen ze al op de fiets naar haar werk zat, las ik in de krant dat de wetenschap
weer een stap dichter bij de ontdekking van de eeuwige jeugd is gekomen. Muizen
die op middelbare leeftijd worden ontdaan van uitgebluste cellen, blijven veel
langer jong en kwiek. Ook daar moest ik om lachen. Als de wetenschap een beetje
voortmaakte, zou mijn geliefde misschien nooit echt een oud stuk worden. Extra
belegen misschien, maar niet oud. Opgeruimd vertrok ik even later naar mijn
werk, de ingestorte stalling negerend.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Toen ik, na een lange dag met avondactiviteit, eindelijk thuis kwam, lag mijn
vrouw op de bank. Dat doet ze wel vaker, maar ik zag meteen dat ze niet zomaar
moe was van een lange werkdag. Wat bleek? Ze was op de terugweg van haar
werk aangereden door een auto. Politie en ambulance waren er bij geweest, maar
uiteindelijk was ze toch zelf naar huis gefietst. Ze had het niet nodig
gevonden mij op mijn werk te bellen. Hoewel de gevolgen meevielen, had ze
pijnlijke kneuzingen bij knie en enkel. Toen ze een kwartier na mijn thuiskomst
naar de wc strompelde, leek ze wel een oud vrouwtje. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Uiteraard omring ik haar sindsdien met liefde. Qua mannelijkheid mag ik dan
niet de ideale echtgenoot zijn, zorgzaam zijn is een vaardigheid die ik wel
beheers. Zinnen als "zeg maar wat ik voor je kan doen, schat" rollen
als vanzelf over mijn lippen. Eerlijk gezegd komt dat ook door een mengeling
van schuldgevoel en bijgeloof. Als ik de houtblokken wat beter gestapeld had en
niet om 'oud stuk' gelachen had, had mijn geliefde nu geen dikke, blauwe knie
gehad. <o:p></o:p></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-44891019157454925472016-01-28T06:58:00.001-08:002016-01-28T07:00:14.136-08:00Rotterdam<div class="MsoPlainText">
Een van mijn beste vrienden was deze week jarig.
Zevenenvijftig werd hij alweer. Hij gaat mij altijd een half jaar voor wat het
wennen aan een nieuw levensjaar betreft. Dat wrijf ik er ook altijd in als ik
hem feliciteer. Ik vraag hem of hij alvast voor mij wil uitzoeken wat het
betekent weer een jaar ouder te zijn, terwijl ik me nog lekker kan koesteren in
de schijn van jong zijn. Hij zat met zijn tweede vrouw in de bioscoop toen ik
hem belde. Dat bleek althans uit het appje dat hij me later op de avond stuurde.
Hij zou me nog terugbellen, appte hij. Dat heeft hij nog niet gedaan. Misschien
vond hij mijn gevoicemailde felicitatie toch niet zo leuk.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoPlainText">
Anderhalve maand
geleden waren we met nog twee andere oud-studievrienden een weekendje in
Rotterdam. We logeerden in een hotel in De Rotterdam, een prachtig
architectonisch bedenksel van Rem Koolhaas, en keken vanaf onze hotelkamers uit
op de Erasmusbrug. Het was het derde achtervolgende jaar dat we het laatste
weekend van november een monument oprichtten voor onze in de studietijd
ontstane vriendschap. We hebben ons een aantal jaren geleden voorgenomen hier
tot in lengte van jaren mee door te gaan. Ik had er dit keer zelfs het
afstudeerfeest van mijn zoon voor laten schieten. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoPlainText">
Tijdens dit
weekend had mijn toen-nog-leeftijdgenoot twee keer een bijzondere ontmoeting
met een medemens buiten ons viertal. De eerste was in hotel New York, waar we
de vrijdagavond drinkend en etend doorbrachten. Aan het belendende tafeltje
vlakbij de bar zat een vrouw die nauwelijks jonger was dan wij. Op een gegeven
moment liet ze iets (een portemonnee meen ik) op de grond vallen en mijn vriend
was zo galant het voor haar op te rapen. Ze wierp hem een broeierige blik toe,
toen hij het haar overhandigde. "Zo," zei ik, "het lijkt wel of ze
iets van je wil." "Och," zei hij, op een toon alsof hem nog
dagelijks dit soort blikken worden toegeworpen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoPlainText">
Twee uur later,
terwijl we gevieren lepelden van de derde gang van ons menu, meldde de vrouw
zich plotseling aan onze tafel. Voor de manier waarop ze mijn vriend nu
aankeek, volstaat de term broeierig niet. Ze had heel duidelijk te veel
gedronken en de geilheid spatte uit haar ogen. "Kom je," zei ze.
"Ik wacht buiten op je." Ik verslikte me bijna in een hapje witte
chocolademousse, maar de aangesprokene leek opnieuw nauwelijks onder de indruk.
Alleen enkele zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd verraadden dat een en ander
hem niet geheel onberoerd liet. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoPlainText">
De tweede, of
eigenlijk derde, ontmoeting was van een heel ander kaliber. Aan het eind van de
zaterdagmiddag wandelden we, na het nieuwe stationsgebouw van Rotterdam
bewonderd te hebben, terug in de richting van de Coolsingel. Plotseling dook
van links een man op met een getinte huidskleur en ogen die vuur spuwden.
"Kijk niet zo naar me," blafte hij tegen mijn vriend. "Er komt
alleen maar haat uit je ogen." Mijn hartslag ging meteen drie
versnellingen hoger, maar de ontvanger van deze agressieve boodschap bleef ook
nu stoïcijns. Ook toen de zender zijn verbale aanval herhaalde. Vervolgens
beende hij driftig verder. Het duurde nog minstens een half uur voor mijn
hartslag weer normaal was. <o:p></o:p></div>
Zal mijn
inmiddels zevenenvijftigjarige vriend rond zijn verjaardag nog aan deze
voorvallen teruggedacht hebben? Of zijn ze voorlopig kopje onder gegaan in de
zee van zijn herinneringen? Als dat zo is, dan vraag ik me af wanneer ze weer
komen bovendrijven. Ik schat over een jaar of twintig, als we, hopelijk nog
steeds met ons vieren, het laatste weekend van november doorbrengen in, laten
we zeggen, Brugge. Als we achter onze rollators over de markt lopen, komt ons
een jonge, kortgerokte vrouw tegemoet die mijn vriend vriendelijk toelacht. Hij
geeft haar een knipoog en stoot mij vervolgens aan. "Zal ik achter haar
aan gaan?" zegt hij. "Hoezo?" vraag ik. "Nou, volgens haar
komt er geen haat uit mijn ogen," is zijn antwoord.<br />
<div class="MsoPlainText">
<o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-65137606944928737402016-01-28T06:57:00.002-08:002016-01-28T07:00:38.610-08:00Theezakje<div class="MsoPlainText">
Taal leeft. Dat wist ik natuurlijk al lang, maar ik
realiseerde het me vanochtend aan de ontbijttafel weer eens. Mijn geliefde en
ik voegden voorafgaand aan onze werkdagen zomaar twee woorden toe aan de
Nederlandse taal. Het ene riep het andere op. Anders gezegd: het tweede werd
uit het eerste geboren, alsof de taal ons, stervelingen, nog eens van haar
levendigheid wilde doordringen. Een levendigheid die extra benadrukt werd door
het feit dat het eerste neologisme het antwoord van mijn geliefde was op een door
mij gestelde vraag. Kunt u mij nog volgen? <o:p></o:p></div>
<div class="MsoPlainText">
Het zit zo. Een
niet nader te noemen producent van theezakjes heeft in een poging in
theezakjesland het hoofd boven water te houden bedacht dat de consument het wel
eens leuk zou kunnen vinden als er op de achterkant van het theezakjeslabeltje
telkens een andere vraag staat. Een vraag die de theedrinker even aan het
denken zet, waardoor het theedrinken een nog intensere ervaring wordt. Hoe lang
de producent in kwestie al met deze actie bezig is, weet ik niet. We hebben in
dit huis al jarenlang theezakjes van dit merk, waarbij vooral de smaken rooibos
en earl grey onze voorkeur genieten, maar op de achterkant van de labeltjes
keek ik tot gisteren nooit. Nooit bewust althans. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoPlainText">
Maar nadat
eergisteren mijn jongste dochter me op het bestaan van de vragen gewezen had,
bekeek ik gisterenochtend, nadat ik gewoontegetrouw de tafel had gedekt en thee
had gezet, met nieuwe ogen het theezakjeslabeltje. "Waar dacht je
vanochtend als eerste aan?" las ik. Meteen kreeg ik goede zin. Ik moest
immers denken aan die mop van die Nederlander, die Duitser en die Belg bij die
waterval. Kent u die mop? De Nederlander antwoordt op de vraag waar hij bij de
waterval aan moet denken: "Aan de sprankeling van het leven." De Duitser
moet juist aan de dood denken. "De verwoestende kracht van de dood,"
zegt hij. De wat wezenloos kijkende Belg geeft natuurlijk een heel ander
antwoord. Wat dat is, vertel ik hier niet. Alleen dat hij, als de Nederlander
en de Duitser hem om een verklaring vragen, zegt: "Daar moet ik altijd aan
denken."<o:p></o:p></div>
<div class="MsoPlainText">
Toen ik
vanochtend de vraag zag, legde ik hem aan mijn lunchpakketklaarmakende geliefde
voor. "Noem een raar ding aan jezelf?" Niet echt een vraag trouwens,
maar door de producent wel van een vraagteken voorzien. Zonder enige aarzeling
zei ze: "Mijn opruimautisme." Pats. Een wonderschoon neologisme.
Eentje dat ook nog eens de kern van het wezen van mijn geliefde raakt. Zoveel
zelfkennis op de vroege morgen, daar moet je een vrouw voor zijn. Pas na dit antwoord
vroeg ze: "Waarom vraag je dat eigenlijk?" "Het is vandaag de
theezakjesvraag," gooide ik er ook een neologisme tegenaan. Een man wil
immers nooit verliezen. Mijn vrouw keek me aan alsof ik nog nooit eerder
tegenover haar aan een tafel gezeten had. <o:p></o:p></div>
Ik verheug me nu
al op de vraag van morgen. Sterker nog: ik moet me inhouden om niet alle vragen
in het theezakjesdoosje al te gaan lezen.<br />
<div class="MsoPlainText">
<o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-40973966771420274742014-01-26T01:45:00.000-08:002014-01-26T01:45:43.973-08:00250<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Het plan was
helder en vastomlijnd. Niets zou de uitvoering ervan in de weg staan. Succes
was een kwestie van tijd, maar wel verzekerd. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Het plan ontstond door een wedstrijd in mijn
krant, een columnistenjacht, met een almaar oplopende jackpot. Ik hoefde mijn
pennenvrucht maar op het goede moment in te sturen en de zilvervloot zou
regelrecht mijn bankrekening binnenvaren. Daarna zou het walhalla van het
freelancebestaan, waarop ik al zo lang hoopte, vanzelf aanvangen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
De eerste hobbel was het toegestane aantal
woorden. Slechts maximaal 250 mocht ik er gebruiken. Dat hadden ze daar bij de
Volkskrant in al hun arrogantie besloten, geen rekening houdend met mijn
aangeboren breedsprakigheid. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Na het desalniettemin vakkundig nemen van die
eerste hobbel was daar de tweede: mijn eerste geesteskind werd niet geplaatst. Datzelfde
gold voor een tweede meesterwerkje. Kennelijk dachten ze daar bij de redactie dat
ze mij zomaar konden schofferen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Toen, op een novemberochtend, wist ik het. Vanaf
die dag zou ik elke dag briljante columns van exact 250 woorden schrijven. Na een
jaar zou ik die bundelen. De titel wist ik al: 365x250. Op de dag van de
presentatie zou Matthijs zeker opbellen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Na een eerste noodgedwongen columnloze dag moest
ik de titel bijstellen. Maar 250x250 was nog steeds indrukwekkend en Matthijs
was geen kniesoor. <o:p></o:p></div>
Maar na achtendertig columns in vierenveertig
dagen stokte de stroom. Al ruim drie weken heb ik er geen meer geschreven. Het jaar
2014 verdomt het vooralsnog mij onderwerpen aan te reiken. Matthijs moet nog
even wachten. <br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-84719443321267235352014-01-02T12:01:00.001-08:002014-01-02T12:01:38.346-08:00Rossig<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Een van de
prettige kanten van vakantie is dat je je niet dagelijks hoeft te scheren.
Sinds tweede kerstdag heb ik dat niet meer gedaan en als ik, met uitzicht over
de Ardense heuvels, over mijn kin strijk, voelt deze al behoorlijk begroeid.
Zal ik een baard laten staan? Het is een vraag die eens in de zoveel jaren bij
me opkomt. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Als ik het tot het einde van de vakantie
volhoud mijn scheermes ongebruikt te laten, kan ik mogelijk zien hoe een baard
me zou staan. Nu de kinbegroeiing een opmerkelijke revival doormaakt, zou ik
het ook best eens kunnen proberen. Misschien krijg ik er wel een voornamer
uiterlijk van en gaat mijn vrouw nog meer van me houden.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Eén keer in mijn leven heb ik me een week of
drie niet geschoren. Dat was ergens aan het einde van mijn studententijd. Wat
ik in die periode gekweekt had, begon al aardig op een baard te lijken.
Opvallend was dat er een rossige gloed over lag, terwijl mijn hoofdharen toch
echt donkerblond zijn. Dat maakte het jaren later iets minder vreemd dat de
zoon van mijn zwartharige vrouw en mij rode haren bleek te hebben.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Uiteindelijk heeft mijn vader de rossige
baard in wording afgeschoren. Daar bleek hij erg bedreven in. Hij vertelde toen
dat hij jaren zijn vader wekelijks had geschoren, de opa die ik nooit bewust
gekend heb. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Zal ik het hem aan het eind van de vakantie
nog eens vragen? Het kan immers nog steeds.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
(29-12-2013) <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-29937739467359171732014-01-02T11:58:00.000-08:002014-01-02T11:59:59.177-08:00Breien<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
De kerstdagen
zitten erop en ik heb dus weer tijd om te schrijven. Daar heb ik ook echt weer
behoefte aan. Sinds gisteren zit ik met vier vrouwen in de Ardennen. Heel
gezellig, maar ik mis iets.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Hoewel het weer onbestendig is, zijn mijn
vrouw en haar zus gaan wandelen, een van hun geliefde bezigheden. Ze hebben me
mee gevraagd, maar ik heb vriendelijk bedankt. Ik vind het leuker om te
schrijven en verder te lezen in het wielerboek dat mijn schoonzus heeft
meegenomen, ‘De kunst van het dalen’ van Martin Bons. Over wandelen schrijft
hij: ‘Zomaar wandelen. Dat is iets voor vrouwen. Vrouwen gaan het Pieterpad
lopen. Dit weekend dit deel en dan volgende week dat stuk. Het is niet te
bevatten.’ Woorden van een geestverwant.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Voor mij op de tafel ligt een breiwerk. Mijn
vrouw, die vroeger heel wat truien, sjaals en andere kledingstukken heeft
gebreid, heeft op aanraden van haar zus deze bezigheid zojuist weer opgepakt.
Ze gaat een sjaal maken in de vorm van een grote col. Daarmee bedoelt ze niet
een berg die je kunt afdalen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Ze was nog maar net begonnen, of ze was
alweer verslaafd. Niet alleen aan het breien zelf, maar ook aan het praten
erover. Ze wil ook weer gaan naaien en met haar zus naar de lapjesmarkt. <o:p></o:p></div>
Pas morgenmiddag komt er hier een man bij.
Die neemt weliswaar nog een vijfde vrouw mee, maar het mannengehalte van de
conversatie zal zeker toenemen. Dan weet ik wat ik gemist heb.<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
(28-12-2013) <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-10872858336653978972013-12-24T06:01:00.002-08:002013-12-24T06:02:12.059-08:00Spel<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Dat hoort
ook bij de kerstvakantie: met vrouw en kinderen een gezelschapsspel spelen.
Voor er begonnen kan worden, moet ieder gezinslid zich echter eerst losweken
uit zijn solitaire bezigheden. Televisie, laptops en Ipads dienen te worden
uitgezet en de smartphones moeten enigszins terzijde gelegd worden. Die ook
uitzetten, is te veel gevraagd. We leven tenslotte niet in de Middeleeuwen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
We kiezen voor een spel dat mijn oudste dochter
heeft gekregen als onderdeel van haar kerstpakket. Het blijkt een strijd der
seksen en bestaat uit diverse rondes waarin de geslachten elkaar uitdagen. Al
zijn wij mannen numeriek in de minderheid, na een valse start in ronde 1 behalen
we een glansrijke overwinning. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Daarom kiezen we daarna voor een andere spel en
een andere mix. Uit de spelletjeskast tover ik een prachtig top-40-spel
tevoorschijn, dat nog nooit uit de doos is gehaald. Al komen we terug van een
forse achterstand, uiteindelijk verliezen mijn dochters en ik toch van mijn
zoon en mijn vrouw. Een beetje zuur, vooral omdat ik wist dat ‘Twee reebruine
ogen’ van de Selvera’s was.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Vannacht gingen de spelletjes verder in mijn
droom. Daarin werd me een concept aangereikt voor een nieuw spel. Ik schrok
ervan wakker en hoorde hoe het stormde. Terwijl de brievenbus bleef klepperen
en deuren en ramen trilden in hun sponningen, kon ik in mijn hoofd het denken
over het spel niet stoppen. Ik zag er ook een format in voor een tv-programma
en voor een app.<o:p></o:p></div>
Vanmorgen was ik daarover wat minder
positief.<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
(24-12-2013) <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-31259056383615449172013-12-23T04:46:00.002-08:002013-12-23T04:47:49.716-08:00Familiediner<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Het is pas
23 december, maar het eerste kerstdiner zit erop. Gisteren hadden we hier in de
tuinkamer mijn kant van de familie op bezoek. We hadden twee tafels tegen
elkaar geschoven en zeventien zitplaatsen gecreëerd. Dat bleek er een te veel:
neef Niek had zich afgelopen week dusdanig in de beslommeringen van het
Groningse studentenleven gestort, dat de voorbereiding van een tentamen in het
gedrang dreigde te komen. Eerst zou hij halverwege aanschuiven, later hoorden
we dat hij helemaal niet meer kwam. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Een andere neef was er ook niet en de vrienden
en vriendinnen van enkele jeugdige familieleden lieten om hen moverende redenen
ook verstek gaan. Het voordeel daarvan was dat iedereen in de tuinkamer paste
en we genoeg stoelen en tafelruimte hadden. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Mijn vrouw en ik hadden een viergangendiner
in elkaar geknutseld, dat begon met een palet van drie soorten vis en eindigde
met een trio van nagerechten. Dankzij een goede logistieke voorbereiding, een
voorbeeldige samenwerking en de hulp van onze dochters verliep alles gesmeerd.
De gasten lieten zich de hun voorgezette spijzen smaken en prezen de koks.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Mijn negentigjarige vader zat als pater
familias aan de kop van de tafel. Hoewel er een permanente kakofonie aan
geluiden aan zijn oren voorbijtrok, genoot hij zichtbaar van het familiediner.<o:p></o:p></div>
Enkele keren had ik de neiging mijn moeder
ter sprake te brengen. Hoe graag ze hier bij geweest zou zijn. Of hoe ze vanaf
het bidprentje ons samenzijn aanschouwde. Was ik de enige die aan haar dacht?
Vast niet.<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
(23-12-2013) <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-5987250451904281812013-12-22T01:46:00.004-08:002013-12-22T01:46:33.556-08:00Werkplek<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Mijn vrouw
heeft me verbannen. Binnenshuis, dat wel, maar toch. Ze wil niet meer dat ik in
de tuinkamer, onze voornaamste leefruimte, zit. Althans niet met mijn laptop.
Ze heeft het al zo vaak gevraagd, dat ik nou maar gezwicht ben. Van vrouwen
verlies je het uiteindelijk altijd. Ze hebben een heel arsenaal aan technieken
om hun zin door te drijven. Een daarvan is de herhaling. “Het is hier toch geen
kantoor!” Een ander middel is overdreven zuchten, om nog maar te zwijgen van
verongelijkt kijken.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Dit is dus het eerste tekstje dat ik type op
mijn nieuwe ‘werkplek’. Zo noemt mijn vrouw het, een werkplek, alsof er geen
levensgroot verschil is tussen werk en hobby. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Het is zeer de vraag of deze interne
verhuizing de kwaliteit van mijn teksten ten goede zal komen. Op mijn oude plek
zat ik heel dicht bij een groot raam en had ik altijd zicht op de tuin. Om
inspiratie te vinden hoefde ik maar opzij te kijken en hop, dan kwamen de
onderwerpen en de bijpassende woorden vanzelf. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Nu zit ik achter een soort van bureau op een
stoel met wieltjes. Het is een veel donkerder plek. Ik kijk uit op de oprit van
de buren en op een wild woekerende vlinderstruik. Ik heb zelfs kunstlicht nodig
om de letters van het toetsenbord goed te kunnen onderscheiden. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Er is één troost. Als ik hier net zoveel tijd
doorbreng als op mijn oude werkplek, dan gaat ze me vanzelf missen. Zo zijn
vrouwen.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
(22-12-2013) <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-17217387346786513152013-12-21T07:42:00.002-08:002013-12-21T07:42:23.781-08:00Minpuntje<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Het heeft
ongetwijfeld met het milde weer te maken. Voorgaande jaren zag ik zo naar de
kerstvakantie uit, dat ik van het begin ervan amper kon genieten. In plaats van
uitgelaten was ik de eerste dagen wat chagrijnig, wat als een rode lap werkte
op mijn huisgenoten. Verdere escalatie lag dan op de loer.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Hoe anders gaat het dit jaar. De laatste
werkdag van 2013 verliep in een ontspannen sfeer, waarbij ik zelfs genoten heb
van Gregoriaans gezang. We hoefden niet vanwege sneeuwval en gladde wegen het
kerstprogramma te cancelen en er was geen zure soep. De laatste lessen heb ik,
met dank aan de site taalvoutjes.nl, ingevuld met een taalspelletje en de
leerlingen leken het warempel leuk te vinden. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Vanochtend heb ik op mijn gemak een grote pan
witlofsoep en gerookte forelmousse gemaakt. Mijn vrouw heeft ons huis met
mooie, fleurige stukjes versierd. Morgen hebben we een pre-kerstdiner voor
zeventien personen, maar we hebben nog geen onvertogen woord tegen elkaar
gesproken. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Dan zat er in mijn mailbox ook nog eens het
bericht dat een door mij geschreven gedicht door is naar de tweede ronde van de
nationale gedichtenwedstrijd. Een bescheiden succesje, maar wel een waar ik
even op kan teren.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Er is tot dusver maar één minpuntje. Toen ik
door het kerstnummer van het
Volkskrantmagazine bladerde, constateerde ik dat van de tien geïnterviewden er
maar één ouder is dan ik. Zelf eurocommissaris Oli Rehn is jonger. Ik moet dus
op gaan schieten als ik nog beroemd wil worden.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
(21-12-2013) <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-80521591496093600242013-12-19T06:25:00.003-08:002013-12-19T06:28:37.874-08:00Stiften<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Al heb ik
een hekel aan kunstgras, ik had de Griekse held die er in dit moderne
tijdsgewricht zijn wedstrijden op speelt een overwinning gegund. Maar de goden
waren hem gisterenavond niet gunstig
gezind. Ik heb het over de wedstrijd Feyenoord-Heracles in de achtste finales
van de KNVB-beker.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Allereerst hadden de goden kort voor de
wedstrijd Martin Koeman tot zich geroepen. De dood van de vader van Feyenoords
trainer legde volgens Volkskrant-journalist Iwan Tol ‘een schaduw over de
wedstrijd’. Dat gegeven leverde Feyenoord natuurlijk een moreel voordeel op,
zeker toen men kort voor de wedstrijd besloot met rouwbanden te spelen. Ik
bedoel, dan ga je als verdediger toch net iets minder fanatiek voor de bal.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Vervolgens schonken de goden hun Italiaanse lievelingszoon
Pellè al na twaalf minuten weer eens een briljant moment. Hij draaide weg bij zijn
directe tegenstander en schoot hard en gericht binnen, lees ik. Na die actie
kuste hij ook nog eens zijn rouwband.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Ten derde was daar Heraclied Rienstra. Diep
in de tweede helft, bij de stand 1-1, begreep hij een goddelijke ingeving
verkeerd. In kansrijke positie stiftte hij de bal. Dat deed hij volgens Iwan
Tol evenwel met één t. Hij had beter kunnen kiezen voor een hard schot,
schrijft Tol. Nee, Iwan, jij had beter moeten opletten toen de
werkwoordspelling werd uitgelegd.<o:p></o:p></div>
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt;"> </span><span style="font-family: inherit;">De goden
houden overigens nog steeds van spanning. In de verlenging lukte het Heracles
niet te scoren, al speelde Feyenoord inmiddels met tien man. Koemans team won
de strafschoppenserie met 6-5.</span></span><br />
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span>
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: inherit;">(19-12-2013)</span></span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-73593685581981734872013-12-19T00:30:00.000-08:002013-12-19T00:30:42.451-08:00Felix<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Als ik geen
vrouw had en geen kinderen en ook verder geen verplichtingen aan de wereld,
vertrok ik vandaag nog naar het zuiden van België. Ik zou, desnoods te voet, reizen
naar de Gaumestreek, vlakbij de Franse grens en aanbellen bij de abdij van
Orval. “Hier ben ik,” zou ik zeggen tegen de hoogbejaarde portier. “Als de
duivel oud is, wil hij monnik worden.”<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Het was me al meerdere keren opgevallen in
een Belgische supermarkt. Hoe ik ook zocht tussen al die overheerlijke bieren,
mijn lievelingsbier kon ik niet vinden. Laatst in een restaurant in de Ardennen,
waar ik als aperitief pleeg een Orval te bestellen, bleek het ook op te zijn.
Jammer vond ik dat, want het eten passeert de huig zoveel prettiger, als deze
vooraf gestoffeerd is door een Orvalletje. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Dezer dagen las ik in de krant hoe het komt
dat ik al vaker heb misgepakt. Er wonen in de abdij van Orval nog maar twaalf
monniken, van wie de meesten hoogbejaard zijn. Dit kleine groepje paters kan de
vraag naar hun godendrank niet bijbenen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
In Achel, waar ook zo’n heerlijk trappistenbier
gebrouwen wordt, is de nood nog hoger. Daar wonen nog maar zes monniken. Als
kind ben ik daar vaker geweest. We bezochten dan pater Felix, een vriend van
mijn vader. Dankzij hem heeft die nog altijd een paar prachtige kelken tussen
zijn glazen staan. <o:p></o:p></div>
Ik weet niet of Felix nog leeft. Zo niet, dan
hoop ik dat hij in de hemel nog steeds trappistenbier drinkt.<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
(19-12-2013) <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-41058885059196102012013-12-17T12:20:00.003-08:002013-12-17T12:21:56.121-08:00Project<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Al te veel
verklappen zal ik nog niet. De wedstrijd is nog maar net begonnen en de afloop
is hoogst onzeker. Maar o, wat vind ik het nu al leuk.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Of het voor mijn vrouw ook leuk wordt, is de
vraag. Ik ben volgens haar al verslaafd en de koppelkoers waar we nu aan
begonnen zijn, zou die verslaving wel eens verder kunnen aanwakkeren. Het
risico dat ik tijdens de kerstdagen en de vrije dagen daarna met mijn hoofd te
veel bij het koersverloop ben, is niet gering. Ik moet niet al te glazig uit
mijn ogen gaan kijken en alert op haar vragen blijven reageren, anders ligt een
echtelijke ruzie op de loer. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Het idee komt van Frits. Nadat ik bij hem, de
gemeentedichter van Leudal, op bezoek ben geweest, zijn we intensief gaan mailen.
Na enkele mails lanceerde hij het idee om een gezamenlijk project op te starten,
over de provinciegrenzen heen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Het ligt op het terrein van onze gezamenlijke
hobby, het maken van lichte, vormvaste gedichten, en het heeft met de mooiste
aller sporten te maken, de wielersport. Nogmaals, ik wil niet te veel
verklappen, maar ik licht nog een tipje van de sluier op: in ons project speelt
een berg een prominente rol. Een berg die ooit door een van de aartsvaders van
de moeder van de vormvaste verzen te voet beklommen is. Ik doel natuurlijk op
Petrarca. <o:p></o:p></div>
Het project is zo zinloos als Jan Kal ooit dichtte.
Maar we gaan samen voor de top.<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
(17-12-2013) <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-79572315478076079982013-12-16T12:18:00.002-08:002013-12-16T12:18:49.588-08:00Boerenmoes<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Toen ik
vandaag thuis kwam van mijn werk, rook ik het al. Mijn vrouw had boerenmoes
gemaakt. Is er een betere manier om los te komen van de stress en sleur van een
drukke werkdag? Ik omhelsde haar met nog meer enthousiasme dan op andere dagen.
Ze was ook nog eens naar de kapper geweest en zag er een paar jaar jonger en
nog aantrekkelijker uit. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
De term boerenmoes kent mijn vrouw overigens
niet. Zij en velen met haar noemen dit gerecht boerenkoolstamppot. Mijn moeder
noemde het evenwel boerenmoes en die benaming zal ik dus altijd blijven
gebruiken, als een kleine hommage aan haar, die het zo vaak heeft klaargemaakt.
Haar boerenmoes met verse worst (van slager Ockhuijsen) was een van mijn
lievelingsgerechten: zo Hollands, zo winters, zo goed vullend en zo lekker!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Terwijl ik van de boerenmoes van mijn vrouw
zat te smullen (met blinde vink, ook lekker), gingen mijn gedachten terug naar
vroeger. Naar al die keren dat mijn moeder voor haar man en vier zonen met veel
toewijding boerenmoes gemaakt heeft. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Maar ook mijn vaders groentetuin zag ik voor
me, waarin hij jaar na jaar de boerenkool teelde. Ik zag in gedachten die tuin
in de winter, als alle andere groenten al gesneden, geplukt, opgegeten of
ingemaakt waren en er in de opgevroren grond alleen nog een paar boerenkoolstronken
overeind stonden. Dat beeld is pure poëzie. Boerenmoes werd immers nog
lekkerder als er een paar nachtjes vorst overheen gegaan waren.<o:p></o:p></div>
In mijn ooghoek prikte een traan.<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
(16-12-2013) <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-52616142671465636312013-12-15T00:57:00.000-08:002013-12-15T00:59:35.940-08:00Lichtblauw<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Zondagochtend
negen uur. Terwijl de rest van het gezin nog op bed ligt, open ik het gordijn
van de tuinkamer. Ik zie een grijze, naar lichtblauw zwemende lucht, waartegen
de nu bijna helemaal kale eikenbomen scherp afsteken. Het is een dag met perspectief,
constateer ik. Een dag die nog alle kanten op kan. Behalve dat we om half elf
ontbijten, ligt er nog weinig vast. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Ik denk aan fietsen, aan wandelen zelfs. Moet
ik dat dadelijk aan mijn vrouw voorstellen? Haar ochtendgezicht zal meteen
helemaal opengaan. Ze zal opnieuw van me houden. Voor ik het in de gaten heb,
hebben we onze wandelschoenen aangetrokken en zijn we onderweg naar mijn vader
of mijn schoonouders. Gelukkig heb ik nog even tijd om over bovenstaande vraag
na te denken.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Eerst maar eens de computer aanzetten en mijn
mailbox checken. Ik verwacht enkele, hopelijk leuke reacties op mailtjes die ik
gisteren verstuurd heb. Die blijken er nog niet te zijn. Wel is er een mail met
als onderwerp ‘Dringend’. Dat werkt, althans bij mij, averechts. De afzender is
ING. O zo’n mailtje, denk ik.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Toch klik ik het open. Ik word aangesproken
als ‘Geachte klant’, terwijl ik dat helemaal niet ben. Ik lees ook de eerste
zin: “Onlangs heeft onze gegevens blijkt dat uw ING Bank rekening mogelijk
gemaakt door een derde partij illegale binnenkomst.” Ik moet lachen en word
boos. Zijn er echt mensen die hier instinken?<br />
Ik kijk naar buiten. Het lichtblauw lijkt te
gaan winnen. Dadelijk komt mijn vrouw.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
(15-12-2013) <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-25052113261562648562013-12-14T02:52:00.001-08:002013-12-14T02:53:30.894-08:00Koe<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Ik word er
niet boos van, maar wel een beetje verdrietig. Twee dagen achtereen stuit ik in
mijn krant, de European Newspaper of the Year, op een fout in de werkwoordspelling.
Na de eerste wilde ik er al een column
aan wijden, maar ik hield me nog in. Nu tintelen mijn vingers en mijn
hersencellen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Gisteren stond de volgende zin in een
interviewtje met Henry Keizer, de bestuursvoorzitter van de Facultatieve Groep:
“Wij hebben computerprogramma’s ontwikkelt die deze taak overnemen.” Met ‘deze
taak’ doelt hij op de zuurstoftoevoer bij crematieovens. Op dat terrein is
Keizers bedrijf immers wereldmarktleider. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Zelf heeft hij van deze fout geen weet. Dat
concludeer ik uit de zelfvoldane blik waarmee hij mij op de begeleidende foto
aankijkt. In heel zijn omvangrijke zelf straalt hij uit dat hij plezier heeft
in zijn werk. Over zijn eigen tijdelijkheid maakt hij zich geen zorgen. De computerprogramma’s
van zijn crematieovens “reageren op wat daarbinnen gebeurt”, staat er (met een
t!), ook op “de grootte van het lichaam”.<o:p></o:p></div>
Bij de tweede fout heeft de grootte van een
beeld mogelijk een rol gespeeld. Hij staat in een column (!) van taalvirtuoos
(?) Nico Dijkshoorn. Het gaat over het beeld ‘Flinx’, een soort roze koe, van
de Amerikaanse beeldhouwer Mark Gonzales, dat permanent voor de deur van Museum
Het Domein in Sittard staat. “Het prachtige van dit beeld is, dat het zich
verontschuldigd”, schrijft Dijkshoorn. “Ik ben per ongeluk te groot en heel erg
roze,” laat hij het beest denken. Foei Nico! <br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
(14-12-2013) <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-24691200175250461552013-12-13T12:18:00.001-08:002013-12-13T12:18:15.261-08:00Nooit<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Twitter is nu
ook op zijn retour, hoor ik. Volgens marktonderzoeksbureau GfK is het bezoek
van Twitter en het posten van tweets gehalveerd ten opzichte van vorig jaar. Zo’n
bericht is een kroniek van een aangekondigde dood. Vraag dat maar aan de mensen
van Hyves.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Als ‘extreme late adopter’ van dit sociale
medium heb ik ooit een account aangemaakt en twee tweets de wereld ingestuurd.
Van de eerste weet ik de tekst nog: “Dit is mijn eerste tweet.” Tot de dood van
internet zal deze mededeling blijven drijven in de digitale zee. Nooit zal ik
er een derde bericht aan toevoegen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Hoewel, zeg nooit nooit. Ooit heb ik gezworen
dat ik nooit een TomTom zou aanschaffen. Al zouden alle Nederlanders zich door
een digitale juffrouw of meneer de weg naar hun bestemmingen laten voorzeggen,
ik zou blijven vertrouwen op mijn op de lagere school aangewakkerde topografische
inzicht. Vooralsnog heb ik deze eed niet geschonden.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Vandaag echter heb ik even naar een TomTom
verlangd. Ik moest in een stad in West-Brabant zijn. Ik had op een wegenkaart
gekeken en de ANWB-routeplanner uitgeprint en op de bijrijdersstoel gelegd. Bij
de stad aangekomen nam ik evenwel een verkeerde afslag en was ik het spoor
bijster. Het was een paar minuten voor het begin van de vergadering waarbij ik
aanwezig moest zijn. Ik vloekte hartgrondig en wanhoop tikte op mijn schouder.<o:p></o:p></div>
<span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri, sans-serif;"> </span><span style="font-family: inherit;">Toch vond ik
zelfstandig de weg, dankzij een informatiebord met plattegrond. Amper tien
minuten te laat kwam ik de vergaderruimte binnen. Trots.</span></span><br />
<span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span>
<span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: inherit;">(13-12-2013)</span></span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-26064798174508968602013-12-12T02:28:00.000-08:002013-12-12T02:29:45.776-08:00Tasje<span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: inherit;">Op de
terugweg voel ik het snotkusje nog op mijn lip. Terwijl de ochtendspits
inmiddels is opgelost, rijd ik huiswaarts. In de achteruitkijkspiegel kijk ik
hoe mijn haar zit. Daar heb ik vanochtend weinig aandacht aan besteed. Ik heb
me ook niet geschoren. Ik moet op de secretaresse een wat verwaarloosde indruk
gemaakt hebben. Toch zal ze ook wel enigszins gesmolten zijn voor een
echtgenoot die het tasje van zijn vrouw komt nabrengen. <br />
Mijn vrije ochtend is wat anders begonnen dan de bedoeling was.
"Blijf toch lekker liggen," zei mijn vrouw. Dat doet ze zelf ook op
haar vrije ochtend. Maar iets in mij zegt dat ik voor haar de ontbijttafel moet
dekken en haar moet uitzwaaien. Na dat met toewijding gedaan te hebben
verdiepte ik mij in de krant. De column van Sylvia Witteman spaarde ik op. Dat
is, zeker op zo'n vrije ochtend, een smakelijk toetje van een half uurtje krant
lezen.<br />
Toen ik dat verorberd had, zag ik het tasje liggen met daarnaast de
nieuwe smartphone. Ik kwam meteen in actie. Als ik snel in de auto sprong, zou
ik mijn e-bikende echtgenote nog voor de brug bij Den Dungen achterhalen. <br />
Dat lukte dus niet. Door de ochtendspits zat er geen vaart in en daarom
ben ik helemaal naar Den Bosch gereden. <br />
Toen de secretaresse haar gelokaliseerd had, bekeek ze me als een
geestverschijning. Ze wist dat ze het vergeten was, maar er zat niets in wat ze
absoluut nodig had. Toch kreeg ik een snotkusje.</span></span><br />
<span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span>
<span style="font-size: 11pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: inherit;">(12-12-2013)</span></span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-34155454930174085202013-12-11T11:16:00.000-08:002013-12-11T11:18:16.794-08:00Weerwoord<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Dat is ook
een manier om de crisis te laten eindigen: er allemaal op stemmen in de wedstrijd ‘Weg met dat woord’ van het
Instituut voor Nederlandse Lexicologie. Crisis is immers een van tien
genomineerde woorden die we in 2014 niet meer willen terugzien. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Zelf heb ik gestemd op yolo. Zonder dat
‘woord’ zou de crisis al lang afgelopen zijn. Vanaf de eerste keer dat ik het hoorde,
heb ik er een hekel aan. De klank en de onverschilligheid van de levenswijze
die erachter schuilgaat, vormen in mijn hoofd een explosieve mix. Mensen die
dit woord in mijn bijzijn uiten, moeten uitkijken dat ik ze niet aanvlieg.
Gelukkig voor hen zitten ze meestal achter een televisiescherm. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Een van de genomineerde woorden is uiteraard
ook participatiesamenleving. Ruttes ‘vondst’ komt dit jaar in alle
keuzelijstjes voor. Het werd niet alleen het woord van het jaar, maar won ook
de vaagtaalverkiezing van 2013. Daarin had het onder andere concurrentie van
uitbodemen, momentum en mindfullness. Ik bedoel, dan ben je een terechte winnaar.
Mindfullness vinden vrouwen in of na de overgang overigens veel minder vaag,
lees ik op de site van Vaagtaal.<o:p></o:p></div>
Tot 16 december kunnen we nog stemmen voor
het ‘weerwoord’ van 2013. Daar staan participatiesamenleving en yolo gelukkig
niet op het lijstje. Mijn stem gaat zeker niet
naar 50-tinten-grijs-weer. Uit eerbied voor Martin Bril kies ik uiteraard
ook niet voor vlokjesdag. Ik ga voor ‘elk voorjaar heb z’n najaar’. Een mooie metafoor voor het leven en een allusie
naar Johan Cruijff.<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
(11-12-2013) <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-21915603826615488872013-12-10T12:07:00.002-08:002016-02-06T09:23:18.757-08:00Gat<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Al heel lang
heb ik een hekel aan vuurwerk. Nu de laatste maand weer begonnen is en ik
alweer meerdere keren opgeschrikt ben door een doffe knal, wordt die hekel weer
danig gevoed.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Natuurlijk heb ik vuurwerk ook een tijdje
spannend gevonden. Die ene keer echter dat ik zelf een rotje heb aangestoken,
ging het meteen mis. Het heeft zoveel indruk gemaakt dat ik de plek nog voor me
zie. Het was in het centrum van mijn geboorteplaats, op het plein bij de
toenmalige schouwburg. Ik was een jaar of tien. Het betreffende rotje had ik
niet zelf gekocht, maar was me in de handen geduwd door een veel stoerdere
schoolgenoot. Ik heb het wel zelf aangemaakt en vervolgens snel weggeslingerd. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Meteen daarna -de knal had nog amper geklonken-
werd ik in de kraag gegrepen. Geschrokken keek ik op en zag het strenge gezicht
van een lookalike van Bromsnor. Voor mijn geestesoog doemde een hele serie
doemscenario’s op. Het ergste daarvan was dat ik het gebeurde in Bromsnors bijzijn
aan mijn ouders zou moeten opbiechten. Hij liet het evenwel bij een vermaning.<o:p></o:p></div>
Hier moest ik vandaag aan terugdenken. Ik had
twee leerlingen op mijn werkkamer. Iemand uit de buurt van de school had ze op foto vastgelegd. Met hun mobieltjes
fotografeerden ze een gat in een schutting, dat eerder die dag na een hevige
knal ontstaan was. Ze hadden daarvan gehoord en waren in een tussenuur een
kijkje gaan nemen. Wie verantwoordelijk was voor het gat wisten ze natuurlijk
niet.<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
(10-12-2013) <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-21076335740713347922013-12-09T09:30:00.001-08:002013-12-09T09:30:11.679-08:00Gespreksonderwerp<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Ik ben van
het geboortejaar 1959. Dat heeft lang jong geklonken, maar klinkt sinds we het
nieuwe millennium ingegaan zijn oud. Nog vijf jaar en dan ben ik 59. Dan ben ik
echt een oude lul. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Ik heb een overeenkomst met alle andere
mannen van 1959, de Nederlandse mannen althans. Die levert altijd weer een
gespreksonderwerp op als ik op een feestje, tijdens een vakantie of waar dan
ook een man van hetzelfde bouwjaar ontmoet en het ervan komt dat we dat jaar
uitwisselen. Dan weten we immers meteen van elkaar dat we niet in dienst zijn
geweest. We hebben dus eigenlijk geen gespreksonderwerp. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Hier moest ik vandaag weer eens aan denken
toen ik in de Volkskrant de necrologie van Kees Vellekoop las. Na zijn
weigering in dienst te gaan, werd hij voor even een beroemde politieke
gevangene. Dat bracht het kabinet-Den Uyl in grote verlegenheid. Zijn zaak
leidde ertoe dat de criteria voor dienstweigeren verruimd werden. Van de 21
maanden hoefde Kees er maar vier te zitten.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Wij van ’59 zullen nooit weten of er een Kees
Vellekoop in ons zit. Ik heb destijds wel geroepen dat ik tegen geweld was en
zeker geweigerd had, maar ik heb nooit de daad bij het woord kunnen voegen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
We moesten het trouwens uit de krant vernemen
dat ze ons niet nodig hadden. Een brief van defensie hebben we nooit gehad. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
We zullen dus ook niet in de krant komen als
we dood gaan. Hopelijk worden we wel ouder dan Kees.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
(9-12-2013) <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-43141629638944378872013-12-08T12:39:00.004-08:002013-12-08T12:39:52.911-08:00JoepHet zat er al een tijdje aan te komen, maar nu is het dan zover. Ik werd afgelopen vrijdag op mijn werk gebeld. "Bel ik gelegen?" Mijn jongste dochter. Haar stem klonk te opgewekt om bezorgd te kunnen raken. "Ik wilde dat je het van mij hoorde en niet op een andere manier."<br />
Ze heeft dus verkering. De jongen met wie ze een aantal weken geleden gekust had, vond 5 december een mooie dag om het om elkaar heen drentelen om te zetten naar iets serieuzers. Mocht dat iets bestendigs worden, dan is het een makkelijke datum om te onthouden. Een romanticus waarschijnlijk, die jongen, net als de vader van mijn dochter.<br />
Ze deelde mee dat ze niet die avond, maar pas zaterdag naar het ouderlijk huis zou komen. Ze ging met Joep, zo heet de geluksvogel, mee naar Venlo, om zich te laten voorstellen aan zijn ouders. Een stem in mij zei dat dit de verkeerde volgorde was, maar ik liet die woorden niet mijn lippen passeren.<br />
Gisterenmiddag kwam ze thuis. Haar hele uitstraling was die van een verliefd meisje. Het was heel gezellig geweest in Limburg. Joeps ouders waren erg aardig. Zijn vader blijkt mijn voornaam te hebben, maar "hij was wel grappig".<br />
Wij moesten het vooralsnog met foto's van Joep doen. Het is een leuke jongen om te zien, met een heel open gezicht.<br />
Vanavond ging ze weer terug naar haar studentenstad. "Zie je Joep vanavond nog?" vroeg ik. Dat was een stomme vraag, zag ik.<br />
<br />
(8-12-2013)Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-52349245094913826162013-12-08T01:25:00.002-08:002013-12-08T01:25:33.797-08:00Snurken<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Zelfs na
ruim achtentwintig jaar huwelijk kun je nog nieuwe aspecten van je
levenspartner ontdekken. Vannacht werd ik voor de tweede keer in korte tijd
wakker van een behoorlijk luid gesnurk. Er werd heel dicht bij mij een forse
boom omgezaagd en daar viel niet tegenin te slapen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
De eerste keer dat dit gebeurde, schrok ik
echt. Toen ik het droomspook van me afgeschud had, waande ik me even in Rome. Dat
wil zeggen de eerste nacht die ik daar doorbracht, zo’n twintig jaar geleden.
Als kersverse begeleider van de Romereis van mijn school deelde ik in de
eeuwige stad een kamer met mijn naaste collega.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Ik heb die nacht geen oog dichtgedaan. Mijn
hoofd zat overvol met indrukken en tolde ook van de grappa die de oude baas van
het hotel ons na middernacht als welkomstdrankje geoffreerd had. Volkomen uitgeput
was ik op mijn bed geploft, smachtend naar een hele diepe slaap.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Die kwam dus niet. Terwijl buiten permanent het
vuilnis van de hele stad verzameld werd, bleek mijn collega een eersteklas
bomenzager met een hele forse motorzaag. Hoe ik met dekbed en kussen de
geluiden ook probeerde te dempen, het lukte niet. Urenlang heb ik mijn lot
liggen beklagen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Toen ik er de volgende morgen iets van zei,
keek hij me aan alsof hem nog nooit verteld was dat hij snurkte. “Had me maar
aangestoten,” zei hij. Dat had ik wel overwogen, maar niet gedurfd.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Bij mijn echtgenote durfde ik dat na enig
aarzelen wel. Het hielp.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
(8-12-2013) <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1589895985193968535.post-74902268342816959852013-12-07T06:42:00.000-08:002013-12-07T08:15:07.258-08:00Telefoon<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Van driehoog een
volwassen vent van zijn brommer lukt al jaren niet meer. Dat heb ik
ook al lang geaccepteerd. Je wordt ouder, papa, en daar dien je je nederig bij
neer te leggen. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Het komt erop neer dat ik ‘s morgens nog tot
een behoorlijke straal in staat ben, maar me de rest van de dag tevreden moet
stellen met diverse varianten van een lekkende kraan. Het goede nieuws is dat
ik er meestal ’s nachts nog niet uit hoef. Als ik me heb weten te beperken tot
die ene alcoholische consumptie voor het slapen gaan, haal ik met gemak de
volgende ochtend.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Er zijn evenwel ook momenten dat zelfs het
beeld van de lekkende kraan niet opgaat. Dan sta ik boven een wc-pot en komt er
niks. Hoe ik me ook concentreer, hoe ik het aldoor draaien van de wereld
probeer weg te denken, ik slaag er niet in de vochtverplaatsing succesvol aan
te sturen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
Dat is vooral zo als er anderen in mijn
nabijheid zijn. Plassen in wegrestaurants heb ik altijd een crime gevonden. Als
in de pisbak naast me een andere man zijn gulp opent, kan ik het wel schudden.
Vooral omdat ik altijd het idee heb dat zo iemand staat mee te luisteren. Ook
thuis op de badkamer krijg ik naast mijn tandenpoetsende echtgenote weinig voor
elkaar. <o:p></o:p></div>
Gisteren op mijn werk dacht ik alleen in de
mannen-wc te zijn. Ging er verdomme in het hokje naast me een telefoon. Nam die
vent nog op ook.<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
(7-12-2013) <o:p></o:p></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/12274800771641858690noreply@blogger.com0